آه !

باز این دل سرگشته من

        یاد آن قصه شیرین افتاد:
 

بیستون بود و تمنای دو دوست.
        آزمون بود و تماشای دو عشق.
 

در زمانی که چو کبک ،
        خنده می‌زد "شیرین"
                    تیشه می‌زد "فرهاد"!

نه توان گفت به جانبازی فرهاد : افسوس...
                    نه توان کرد ز بی‌دردی "شیرین" فریاد

کار "شیرین" به جهان شور برانگیختن است!
                    عشق در جان کسی ریختن است!

کار فرهاد برآوردن میل دل دوست
            خواه با شاه درافتادن و گستاخ شدن
                                خواه با کوه در آویختن است .

رمز شیرینی این قصه کجاست؟
        که نه تنها شیرین،
                بی‌نهایت زیباست...

آن که آموخت به ما درس محبت می‌خواست :
                       جان چراغان کنی از عشق کسی
                                            به امیدش ببری رنج بسی...
                                                    تب و تابی بودت هر نفسی...
                                                                    به وصالی برسی یا نرسی.