سکوت

دلتنگی های آدمی را باد ترانه‌ای می‌کند

رویاهایش را آسمان پرستاره نادیده می‌گیرد

و هر دانه برفی،

به اشکی نریخته می‌ماند.

سکوت سرشار از ناگفته‌هاست ..    از حرکات ناکرده؛

اعتراف به عشقهای نهان؛              و شگفتیهای بر زبان نیامده.

در این سکوت ...

حقیقت ما نهفته است؛

حقیقت تو           و حقیقت من

برای تو و خویش چشمانی آرزو می‌کنم

که چراغها و نشانه‌ها را در ظلماتمان ببیند ...

 گوشی که صداها و شناسه‌ها را

در بیهوشی‌مان بشنود ..

برای تو و خویش

روحی که اینهمه را در خود گیرد       و بپذیرد.

و زبانی که در صداقت خود،   ما را از خاموشی خویش بیرون کشد

و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است...   سخن بگوییم.