من همونم که همیشه
غم و غصم بی شماره
اونیکه تنها ترین
حتی سایه ام نداره
این منم که خوبیامو
کسی هرگز نشناخته
اونکه در راه رفاقت
همه هستی شو باخته
هر رفیق راهی با من
دوسه روزی همسفر بود
ادعای هر رفاقت
واسه من چه زودگذربود
هر کی بازمزمه عشق
دو سه روزی عاشقم شد
عشق اون باعث زجر
همه دقایقم شد
اونکه عاشق بود عمری
ز جدا شدن می ترسید
همه هراس وترسش
به دروغش نمی ارزید
چه اثر از این صداقت
چه ثمر از این نجابت
وقتی قد سرسوزن
به وفا نکردیم عادت
قشنگ بود ..